(Μετάφρ.: Nathalie)
Μια αυτοπροσωπογραφία του συγγραφέα σε μορφή λεξικού που σκιαγράφησε ο ίδιος ο Μπολάνιο σε διάφορες συνεντεύξεις του.
Αναγνώριση: “Δεν με αφορά καθόλου. Ο πιο σημαντικός αφηγητής αυτού του αιώνα που τέλειωσε (επιτέλους!) ονομαζόταν Φραντς Κάφκα και δεν τον αναγνώρισαν ούτε καν στο σπίτι του, οπότε μπορείς να φανταστείς αν με ανησυχεί εμένα μια μαλακία τέτοιου μεγέθους.”
Αυτοβιογραφία: “Οι μόνες ενδιαφέρουσες αυτοβιογραφίες είναι αυτές των μεγάλων μπάτσων ή αυτές των μεγάλων δολοφόνων, γιατί με κάποιο τρόπο σπάνε αυτό το πραγματικό και θλιβερό καλούπι, πως το μέλλον των ανθρωπίνων όντων είναι να αναπνέουν και μια μέρα να σταματήσουν να το κάνουν.”
Βιβλία: “Ο Κιχώτης, του Θερβάντες. Ο Μόμπι Ντικ, του Μέλβιλ. Τα άπαντα του Μπόρχες. Το κουτσό, του Κορτάσαρ. Ο συνασπισμός ηλιθίων, του Κένεντι Τουλ. Νάντια, του Μπρετόν. Οι επιστολές του Ζακ Βασέ. Όλος ο Ουμπού, του Ζαρί. Ζωή, οδηγίες χρήσης, του Περέκ. Ο πύργος και η δίκη, του Κάφκα. Οι αφορισμοί του Λίχτενμπεργκ. Το Tractatus του Βιτγκενστάιν. Η εφεύρεση του Μορέλ του Μπιόυ Κασάρες. Το Σατυρικόν, του Πετρώνιου. Η Ιστορία της Ρώμης, του Τίτου Λίβιου. Οι Στοχασμοί του Πασκάλ.”
Γκαρσία Μάρκες: “Ένας άντρας ευχαριστημένος με το να έχει γνωρίσει τόσους προέδρους και αρχιεπισκόπους.”
Έλβις: “Elvis for ever. Ο Έλβις με ένα σήμα του σερίφη να οδηγεί μια Μάστανγκ και να καταβροχθίζει χάπια` και με τη χρυσή φωνή του.”
Εξορία: “Ποτέ δεν έχω νιώσει εξορισμένος. Ξένος έχω νιώσει παντού, αρχής γενομένης από τη Χιλή. Μιας και ήμουν ένα επηρμένο παιδί, ήδη από παιδί ένιωθα ξένος.”
Επαγγέλματα: “Το επάγγελμα στο οποίο έχω αποδόσει καλύτερα ήταν αυτό του νυκτερινού φύλακα σε ένα κάμπινγκ κοντά στη Βαρκελώνη. Απέφυγα ένα λιντσάρισμα (παρόλο που, στη συνέχεια, θα είχα μετά χαράς λιντσάρει ή στραγγαλίσει εγώ ο ίδιος τον εν λόγω τύπο).”
Θρίαμβος: “Δεν πιστεύω στο θρίαμβο. Κανείς με μια στάλα μυαλό δεν μπορεί να πιστέψει σε αυτόν. Πιστεύω στο χρόνο. Αυτός είναι κάτι απτό, παρόλο που δεν ξέρεις αν είναι αληθινό ή όχι, αλλά ο θρίαμβος, όχι. Στο πεδίο των θριαμβευτών μπορεί κανείς να συναντήσει τα πιο μίζερα πλάσματα στη γη και ως εκεί δεν έχω φτάσει ούτε με βλέπω να έχω το στομάχι για να φτάσω.”
Ισπανία: “Ήρθα στην Ισπανία το '77. Στην πραγματικότητα πήγαινα στη Σουηδία, όπου λίγο πολύ είχα κανονίσει μια δουλειά, αλλά η μητέρα μου ζούσε στην Ισπανία εδώ και δύο χρόνια και όταν εγώ έφτασα ήταν πολύ άρρωστη. Οπότε, έμεινα ελπίζοντας ότι θα γινόταν καλά. Η Βαρκελώνη το '77 ήταν μια πραγματική ομορφιά, μια πόλη σε κίνηση με μια ατμόσφαιρα κεφιού και του ότι όλα ήταν δυνατά. Αναμιγνύονταν η πολιτική με τη γιορτή, με μια μεγάλη σεξουαλική απελευθέρωση, μια επιθυμία του να κάνεις πράγματα διαρκώς, που πιθανότατα ήταν τεχνητή, αλλά τεχνητή ή αληθινή, ήταν τρομερά σαγηνευτική. Για εμένα ήταν μια ανακάλυψη και ερωτεύτηκα την πόλη. Στη Βαρκελώνη έμαθα πράγματα που πίστευα ότι γνώριζα αλλά που στην πραγματικότητα δεν γνώριζα.”
Κριτικές: “Κάθε φορά που διαβάζω πως κάποιος μιλά άσχημα για μένα βάζω τα κλάμματα, σέρνομαι στο πάτωμα, γρατζουνιέμαι, σταματώ το γράψιμο για άγνωστο διάστημα, η όρεξή μου πέφτει, καπνίζω λιγότερο, κάνω αθλητισμό, βγαίνω για περπάτημα στις όχθες της θάλασσας, που, σε παρένθεση, είναι σε λιγότερο από τριάντα μέτρα από το σπίτι μου, και ρωτώ τους γλάρους, οι πρόγονοι των οποίων έφαγαν τα ψάρια που έφαγαν τον Οδυσσέα “γιατί εγώ, γιατί εγώ, τι κακό τους έχω κάνει;”.”
Μότο: “Το μότο μου δεν είναι Et in Arcadia ego, αλλά Et in Esparta ego.”
Μπουμ: “Δεν αισθάνομαι με κανένα τρόπο κληρονόμος του μπουμ. Ακόμα και αν πέθαινα της πείνας δεν θα δεχόμουν ούτε την παραμικρή ελεημοσύνη από το μπουμ, παρόλο που υπάρχουν συγγραφείς που συχνά ξαναδιαβάζω, όπως ο Κορτάσαρ και ο Μπιόυ. Για παράδειγμα, ποιοι είναι οι επίσημοι κληρονόμοι του Γκαρσία Μάρκες; ` λοιπόν, η Ιζαμπέλ Αγιέντε, η Λάουρα Ρεστρέπο, ο Λουίς Σεπούλβεδα και κάνας άλλος. Εμένα, ο Γκαρσία Μάρκες κάθε μέρα μου φαίνεται πιο παραπλήσιος στον Σάντος Τσοκάνο ή στον Λουγόνες.”
Παράδεισος: “Είναι σαν τη Βενετία, ελπίζω, ένας τόπος γεμάτος Ιταλίδες και Ιταλούς. Ένα μέρος που χρησιμοποιείται και φθείρεται και ξέρει πως τίποτα δεν διαρκεί, ούτε καν ο παράδεισος και πως στο τέλος της ημέρας αυτό δεν έχει καμία σημασία.”
Ποδόσφαιρο: “Η εμπειρία μου ως ποδοσφαιριστή ποτέ δεν έγινε πλήρως κατανοητή ούτε από τους θεατές ούτε από τους συμπαίκτες μου. Εμένα πάντα μου φαινόταν πιο ενδιαφέρον να σκοράρεις ένα αυτογκόλ από ένα γκολ. Ένα γκολ, εκτός κι αν μιλάμε για τον Πελέ, είναι κάτι κατεξοχήν χυδαίο και πολύ αγενές για τον αντίπαλο τερματοφύλακα, τον οποίο δε γνωρίζεις και που δεν σου έχει κάνει τίποτα, ενώ ένα αυτογκόλ είναι μια κίνηση ανεξαρτησίας.”
Πολιτική: “Πάντα ήθελα να γίνω ένας πολιτικός συγγραφέας, της αριστεράς, είναι ξεκάθαρο, αλλά οι πολιτικοί συγγραφείς της αριστεράς μου φαίνονταν αισχροί.”
Σεξ: “Ο κόσμος, όταν μιλάει για το σεξ, γίνεται ηλίθιος. Ίσως πάντα να ήταν, αλλά το σεξ τον κάνει ακόμα πιο ηλίθιο και περιορίζεται στο να ψελλίζει προκατασκευασμένες έννοιες, που στο βάθος δεν διαφέρουν σε τίποτα απ'το παλιό Πατρίς, Θεός, Βασιλιάς, το οποίο, όπως όλος ο κόσμος υποψιάζεται (αλλά σιωπά), σημαίνει Κλουβί, Φόβος, Αφέντης.”
Τύψεις: “Είναι πολλές και πάνε για ύπνο μαζί μου και ξυπνάνε μαζί μου και γράφουν μαζί μου γιατί οι τύψεις μου ξέρουν να γράφουν.”
El Cultural, España. 30.12.2004
Πηγή
Μια αυτοπροσωπογραφία του συγγραφέα σε μορφή λεξικού που σκιαγράφησε ο ίδιος ο Μπολάνιο σε διάφορες συνεντεύξεις του.
Αναγνώριση: “Δεν με αφορά καθόλου. Ο πιο σημαντικός αφηγητής αυτού του αιώνα που τέλειωσε (επιτέλους!) ονομαζόταν Φραντς Κάφκα και δεν τον αναγνώρισαν ούτε καν στο σπίτι του, οπότε μπορείς να φανταστείς αν με ανησυχεί εμένα μια μαλακία τέτοιου μεγέθους.”
Αυτοβιογραφία: “Οι μόνες ενδιαφέρουσες αυτοβιογραφίες είναι αυτές των μεγάλων μπάτσων ή αυτές των μεγάλων δολοφόνων, γιατί με κάποιο τρόπο σπάνε αυτό το πραγματικό και θλιβερό καλούπι, πως το μέλλον των ανθρωπίνων όντων είναι να αναπνέουν και μια μέρα να σταματήσουν να το κάνουν.”
Βιβλία: “Ο Κιχώτης, του Θερβάντες. Ο Μόμπι Ντικ, του Μέλβιλ. Τα άπαντα του Μπόρχες. Το κουτσό, του Κορτάσαρ. Ο συνασπισμός ηλιθίων, του Κένεντι Τουλ. Νάντια, του Μπρετόν. Οι επιστολές του Ζακ Βασέ. Όλος ο Ουμπού, του Ζαρί. Ζωή, οδηγίες χρήσης, του Περέκ. Ο πύργος και η δίκη, του Κάφκα. Οι αφορισμοί του Λίχτενμπεργκ. Το Tractatus του Βιτγκενστάιν. Η εφεύρεση του Μορέλ του Μπιόυ Κασάρες. Το Σατυρικόν, του Πετρώνιου. Η Ιστορία της Ρώμης, του Τίτου Λίβιου. Οι Στοχασμοί του Πασκάλ.”
Γκαρσία Μάρκες: “Ένας άντρας ευχαριστημένος με το να έχει γνωρίσει τόσους προέδρους και αρχιεπισκόπους.”
Έλβις: “Elvis for ever. Ο Έλβις με ένα σήμα του σερίφη να οδηγεί μια Μάστανγκ και να καταβροχθίζει χάπια` και με τη χρυσή φωνή του.”
Εξορία: “Ποτέ δεν έχω νιώσει εξορισμένος. Ξένος έχω νιώσει παντού, αρχής γενομένης από τη Χιλή. Μιας και ήμουν ένα επηρμένο παιδί, ήδη από παιδί ένιωθα ξένος.”
Επαγγέλματα: “Το επάγγελμα στο οποίο έχω αποδόσει καλύτερα ήταν αυτό του νυκτερινού φύλακα σε ένα κάμπινγκ κοντά στη Βαρκελώνη. Απέφυγα ένα λιντσάρισμα (παρόλο που, στη συνέχεια, θα είχα μετά χαράς λιντσάρει ή στραγγαλίσει εγώ ο ίδιος τον εν λόγω τύπο).”
Θρίαμβος: “Δεν πιστεύω στο θρίαμβο. Κανείς με μια στάλα μυαλό δεν μπορεί να πιστέψει σε αυτόν. Πιστεύω στο χρόνο. Αυτός είναι κάτι απτό, παρόλο που δεν ξέρεις αν είναι αληθινό ή όχι, αλλά ο θρίαμβος, όχι. Στο πεδίο των θριαμβευτών μπορεί κανείς να συναντήσει τα πιο μίζερα πλάσματα στη γη και ως εκεί δεν έχω φτάσει ούτε με βλέπω να έχω το στομάχι για να φτάσω.”
Ισπανία: “Ήρθα στην Ισπανία το '77. Στην πραγματικότητα πήγαινα στη Σουηδία, όπου λίγο πολύ είχα κανονίσει μια δουλειά, αλλά η μητέρα μου ζούσε στην Ισπανία εδώ και δύο χρόνια και όταν εγώ έφτασα ήταν πολύ άρρωστη. Οπότε, έμεινα ελπίζοντας ότι θα γινόταν καλά. Η Βαρκελώνη το '77 ήταν μια πραγματική ομορφιά, μια πόλη σε κίνηση με μια ατμόσφαιρα κεφιού και του ότι όλα ήταν δυνατά. Αναμιγνύονταν η πολιτική με τη γιορτή, με μια μεγάλη σεξουαλική απελευθέρωση, μια επιθυμία του να κάνεις πράγματα διαρκώς, που πιθανότατα ήταν τεχνητή, αλλά τεχνητή ή αληθινή, ήταν τρομερά σαγηνευτική. Για εμένα ήταν μια ανακάλυψη και ερωτεύτηκα την πόλη. Στη Βαρκελώνη έμαθα πράγματα που πίστευα ότι γνώριζα αλλά που στην πραγματικότητα δεν γνώριζα.”
Κριτικές: “Κάθε φορά που διαβάζω πως κάποιος μιλά άσχημα για μένα βάζω τα κλάμματα, σέρνομαι στο πάτωμα, γρατζουνιέμαι, σταματώ το γράψιμο για άγνωστο διάστημα, η όρεξή μου πέφτει, καπνίζω λιγότερο, κάνω αθλητισμό, βγαίνω για περπάτημα στις όχθες της θάλασσας, που, σε παρένθεση, είναι σε λιγότερο από τριάντα μέτρα από το σπίτι μου, και ρωτώ τους γλάρους, οι πρόγονοι των οποίων έφαγαν τα ψάρια που έφαγαν τον Οδυσσέα “γιατί εγώ, γιατί εγώ, τι κακό τους έχω κάνει;”.”
Μότο: “Το μότο μου δεν είναι Et in Arcadia ego, αλλά Et in Esparta ego.”
Μπουμ: “Δεν αισθάνομαι με κανένα τρόπο κληρονόμος του μπουμ. Ακόμα και αν πέθαινα της πείνας δεν θα δεχόμουν ούτε την παραμικρή ελεημοσύνη από το μπουμ, παρόλο που υπάρχουν συγγραφείς που συχνά ξαναδιαβάζω, όπως ο Κορτάσαρ και ο Μπιόυ. Για παράδειγμα, ποιοι είναι οι επίσημοι κληρονόμοι του Γκαρσία Μάρκες; ` λοιπόν, η Ιζαμπέλ Αγιέντε, η Λάουρα Ρεστρέπο, ο Λουίς Σεπούλβεδα και κάνας άλλος. Εμένα, ο Γκαρσία Μάρκες κάθε μέρα μου φαίνεται πιο παραπλήσιος στον Σάντος Τσοκάνο ή στον Λουγόνες.”
Παράδεισος: “Είναι σαν τη Βενετία, ελπίζω, ένας τόπος γεμάτος Ιταλίδες και Ιταλούς. Ένα μέρος που χρησιμοποιείται και φθείρεται και ξέρει πως τίποτα δεν διαρκεί, ούτε καν ο παράδεισος και πως στο τέλος της ημέρας αυτό δεν έχει καμία σημασία.”
Ποδόσφαιρο: “Η εμπειρία μου ως ποδοσφαιριστή ποτέ δεν έγινε πλήρως κατανοητή ούτε από τους θεατές ούτε από τους συμπαίκτες μου. Εμένα πάντα μου φαινόταν πιο ενδιαφέρον να σκοράρεις ένα αυτογκόλ από ένα γκολ. Ένα γκολ, εκτός κι αν μιλάμε για τον Πελέ, είναι κάτι κατεξοχήν χυδαίο και πολύ αγενές για τον αντίπαλο τερματοφύλακα, τον οποίο δε γνωρίζεις και που δεν σου έχει κάνει τίποτα, ενώ ένα αυτογκόλ είναι μια κίνηση ανεξαρτησίας.”
Πολιτική: “Πάντα ήθελα να γίνω ένας πολιτικός συγγραφέας, της αριστεράς, είναι ξεκάθαρο, αλλά οι πολιτικοί συγγραφείς της αριστεράς μου φαίνονταν αισχροί.”
Σεξ: “Ο κόσμος, όταν μιλάει για το σεξ, γίνεται ηλίθιος. Ίσως πάντα να ήταν, αλλά το σεξ τον κάνει ακόμα πιο ηλίθιο και περιορίζεται στο να ψελλίζει προκατασκευασμένες έννοιες, που στο βάθος δεν διαφέρουν σε τίποτα απ'το παλιό Πατρίς, Θεός, Βασιλιάς, το οποίο, όπως όλος ο κόσμος υποψιάζεται (αλλά σιωπά), σημαίνει Κλουβί, Φόβος, Αφέντης.”
Τύψεις: “Είναι πολλές και πάνε για ύπνο μαζί μου και ξυπνάνε μαζί μου και γράφουν μαζί μου γιατί οι τύψεις μου ξέρουν να γράφουν.”
El Cultural, España. 30.12.2004
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου