Τα χέρια, του Ραφαέλ Μπαρέτ

(μετάφρ.: Nathalie)

Έπαψαν να αδιαφορούν, και κινήθηκαν σε αναζήτηση το ένα του άλλου, ανάμεσα στα ταλαντευόμενα υφάσματα βατίστας, έρποντας μέχρι τον πόθο, μια προφητεία ερχόμενη από ψηλά. Τα αντρικά δάχτυλα, τρέμοντας από αγωνία, έφτασαν, επιτέλους, γλίστρησαν σε μια αδύναμη ταραχή από αβέβαια χάδια όπως μια κρατημένη αναπνοή. Το γυναικείο χέρι, κάτω από εκείνη την αξεπέραστη επιθυμία, ξεδιπλωνόταν, κουλουριαζόταν, μέχρι να κλειστεί στον πρόωρο κάλυκα μιας μανόλιας. 

Ξαφνικά, το αιώνιο τραγικό σύνολο: πεινασμένο νύχι, τριχωτοί μύες πειρατή που σφιχταγκαλιάζουν μια βγαλμένη καρδιά, και μπερδεμένα, φυλακισμένα φτερά. 

Το λεπτό δέρμα του εύθραυστου καρπού αφήνεται όπως ένα πέταλο` τα απαλά δάχτυλα ανοίγουν νικημένα, και στη ζεστή, πελιδνή, νοτισμένη, ακόμα, παλάμη, πάλλεται η ζωή.

Πηγή