(μετάφραση: nathalie)
Όλα άρχισαν ένα πρωινό του Απρίλη του 1983, όταν μια εφημερίδα μεγάλου εθνικού τιράζ δημοσίευσε μια επικεφαλίδα σε τρεις στήλες, που έλεγε: "Έρχονται οι Rolling Stones". Τότε τα πανκιά και οι αλήτες, που τους ήξεραν από τους δίσκους που είχαν αγοράσει στην οδό 19, άρχισαν να λιώνουν, τα μαλθακά παιδιά υπέφεραν μια διαδικασία σκλήρυνσης: ξαφνικά σταμάτησαν να ακούν Air Supple κι έφυγαν στα βιντεοκλάμπ για να νοικιάσουν ένα ντοκιμαντέρ για τους Stones, αποκαλούμενο Gimmie Shelter. Αλλά ήταν όλα μια μπούρδα, απ' αυτές που μας έχουν συνηθίσει: όλος ο κόσμος ήξερε πως η βρετανική μπάντα συνέχιζε να 'ναι ένα είδος Αγιότατης Τριάδας της λεωφόρου 19, των πριβέ γιορτών` εν πάσει περιπτώσει, άγγελοι με φτερά από smog του συννέφου αριθμός 29.
Όλα άρχισαν ένα πρωινό του Απρίλη του 1983, όταν μια εφημερίδα μεγάλου εθνικού τιράζ δημοσίευσε μια επικεφαλίδα σε τρεις στήλες, που έλεγε: "Έρχονται οι Rolling Stones". Τότε τα πανκιά και οι αλήτες, που τους ήξεραν από τους δίσκους που είχαν αγοράσει στην οδό 19, άρχισαν να λιώνουν, τα μαλθακά παιδιά υπέφεραν μια διαδικασία σκλήρυνσης: ξαφνικά σταμάτησαν να ακούν Air Supple κι έφυγαν στα βιντεοκλάμπ για να νοικιάσουν ένα ντοκιμαντέρ για τους Stones, αποκαλούμενο Gimmie Shelter. Αλλά ήταν όλα μια μπούρδα, απ' αυτές που μας έχουν συνηθίσει: όλος ο κόσμος ήξερε πως η βρετανική μπάντα συνέχιζε να 'ναι ένα είδος Αγιότατης Τριάδας της λεωφόρου 19, των πριβέ γιορτών` εν πάσει περιπτώσει, άγγελοι με φτερά από smog του συννέφου αριθμός 29.
Και ξάφνου... μπήκε το 1988 και η σφηκοφωλιά άρχισε ν' αναταράσσεται. Ήταν συνηθισμένο, τότε, ν' ακούς στους δρόμους σχόλια σαν αυτό: "άκου, αλητάκο, σου ορκίζομαι ότι είδα αυτούς τους τύπους στο στενό που πάει στο Πέρσε". Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τον Μικ Τζάγκερ να περνάει από την Πέμπτη λεωφόρο πιασμένος απ' το χέρι κάποιας ξεπερασμένης χίπισσας, που σπούδαζε λογοτεχνία και που, για να μη συνυφαστεί με το Καθεστώς, δεν έβαζε αυτές τις μαλακίες, τα αποσμητικά -που αλλοτριώνουν την ευαισθησία- μα αγνό και φυσικό κρεμμύδι. Στο δρόμο, τώρα, οι Στόουνς πάνε με τη Μύριαμ, τη Σέτσι, την Κακομαθημένη Νάνσυ -Service of luxe-, φιμέ γυαλί, περιστρεφόμενοι καθρέφτες και καμπίνα με πολύχρωμο ανεμιστήρα. Είναι τα ονόματα των μίνι-βαν, που απ'την προηγούμενη χρονιά άρχισαν να τοποθετούν στα πίσω τους παράθυρα, το διακριτικό αυτοκόλλητο των Rolling Stones, μια ασεβή γλώσσα σε άσπρο και κόκκινο, σχεδιασμένη στο σοφιστικέ γραφείο του Άντι Γουόρχολ στη Νέα Υόρκη και που τώρα οποιοσδήποτε χριστιανός μπορεί να κατασκευάσει στη διασταύρωση 63ης και Καράκας και πωλείται σε υαλοπωλεία και στον "Κόσμο του αυτοκόλλητου" -διασταύρωση Δέκατης με Πέμπτη-, όπου φτάνουν οι σοφέρ των "αμαξιών" για ν' αγοράσουν πραγματάκια για να τους φτιάξουν τη μόστρα.
Στην πραγματικότητα, τα μίνι-βαν επιτελούν με τον καλύτερο τρόπο την αποκεντροποίηση της τέχνης και της κουλτούρας στη χώρα. Η κυβέρνηση θα όφειλε να αναλάβει δράση επί του θέματος και να διορίσει διευθυντές που δε θα'ναι στριμωγμένοι στις περιστρεφόμενες πολυθρόνες τους, μα σε άνετες καρέκλες μίνι-βαν δίπλα σ' ένα μοχλό ταχυτήτων με μια ενσωματωμένη κατσαρίδα. Τα μίνι- βαν, σήμερα, ανακυκλώνουν τα 70s. Ανακυκλώνουν τη νοσταλγία για τους Στόουνς με το αυτοκόλλητό τους. Επιπλέον είναι σαν μικρά εθνικά σαλόνια, όπου, ό,τι καλύτερο υπάρχει απ' τη λαϊκή τέχνη, σε όλες της τις τάσεις, απ' την ποπ του Τσαπινερούνο, περνώντας απ' τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό του Σαναντρεσίτο, ως την εικονογραφία του πάρκου Δε λος Μάρτιρες, βρίσκει τον αληθινό του ναό. Οι νικητές θα ήταν η "κοιλιά από μόλυβδο" του μίνι βαν 34 της διαδρομής 96b, που παρουσιάζει ανεπαίσθητες κινήσεις και ρυθμούς και μια ειδική εκφραστική "ορμή" στην εικόνα της παρθένου της Τσικινκιρά, στο πλάι ενός εμβλήματος των Millionarios* κι ενός αυτοκολλήτου που λέει: "Αν η κόρη σου υποφέρει και κλαίει, σίγουρα θα είναι λόγω ενός σοφέρ, κυρία". Για να κάνουμε το ζήτημα πιο δημοκρατικό, θα μπορούσαμε να προτείνουμε μια λαϊκή εκλογή σοφέρ μίνι-βαν, ώστε οι διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις να έχουν την ίδια ευκαιρία. Ο Μικ Τζάγκερ καβαλάει μίνι-βαν και ταξί. Ο λόγος για τον οποίο είχε σταλεί το πίσω μέρος των μίνι-βαν, ήταν διότι, μια φορά, ο άνθρωπος ανέβηκε στο μίνι-βαν την ίδια στιγμή που ένα εντυπωσιακό churro** της Ακαδημίας Pacciolo ήταν έτοιμο να μπήξει στους φτωχούς περαστικούς τη γόβα στιλέτο της. Τότε ο Μικ Τζάγκερ υποτάχτηκε απλά στο να εφορμήσει στη χρυσή αλυσιδίτσα που απέκλειε τη θέση δίπλα στον οδηγό. Παρ' όλα αυτά, η μεγαλύτερή του παράβαση, ήταν το ότι υπερπήδησε τον άγιο νόμο του μίνι-βαν που έλεγε “Only for ladies”. Ο έξαλλος οδηγός του είπε: με τη μουσική σου και αλλού. Τότε, τους καημένους τους Stones, τους έβγαλαν να ρουφήξουν το κρύο και να βγάλουν τη γλώσσα τους στους αξιοσέβαστους πολίτες.
Υπάρχει άλλη τάση, πιο μυστικιστική, που δεν μπλέκει τους Millionarios με παρθένες. Είναι εκείνο το κολλημένο αυτοκόλλητο στη μέση του μίνι- βαν, που οι περαστικοί βλέπουν σαν να ήταν η αρχή του Παρανοϊκού Πάτερημών της Αδελφότητας του Μεγάλου Μίνι-Βαν. Το αυτοκόλλητο λέει: "αν πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή, παρακαλώ όπως μετακινηθείτε προς τα πίσω...".
*Millionarios: ποδοσφαιρική ομάδα της Κολομβίας
**churro: ένα είδος γλυκιάς, τηγανητής ζύμης, πολύ δημοφιλούς στην Ισπανία και τη Λατινική Αμερική
Στην πραγματικότητα, τα μίνι-βαν επιτελούν με τον καλύτερο τρόπο την αποκεντροποίηση της τέχνης και της κουλτούρας στη χώρα. Η κυβέρνηση θα όφειλε να αναλάβει δράση επί του θέματος και να διορίσει διευθυντές που δε θα'ναι στριμωγμένοι στις περιστρεφόμενες πολυθρόνες τους, μα σε άνετες καρέκλες μίνι-βαν δίπλα σ' ένα μοχλό ταχυτήτων με μια ενσωματωμένη κατσαρίδα. Τα μίνι- βαν, σήμερα, ανακυκλώνουν τα 70s. Ανακυκλώνουν τη νοσταλγία για τους Στόουνς με το αυτοκόλλητό τους. Επιπλέον είναι σαν μικρά εθνικά σαλόνια, όπου, ό,τι καλύτερο υπάρχει απ' τη λαϊκή τέχνη, σε όλες της τις τάσεις, απ' την ποπ του Τσαπινερούνο, περνώντας απ' τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό του Σαναντρεσίτο, ως την εικονογραφία του πάρκου Δε λος Μάρτιρες, βρίσκει τον αληθινό του ναό. Οι νικητές θα ήταν η "κοιλιά από μόλυβδο" του μίνι βαν 34 της διαδρομής 96b, που παρουσιάζει ανεπαίσθητες κινήσεις και ρυθμούς και μια ειδική εκφραστική "ορμή" στην εικόνα της παρθένου της Τσικινκιρά, στο πλάι ενός εμβλήματος των Millionarios* κι ενός αυτοκολλήτου που λέει: "Αν η κόρη σου υποφέρει και κλαίει, σίγουρα θα είναι λόγω ενός σοφέρ, κυρία". Για να κάνουμε το ζήτημα πιο δημοκρατικό, θα μπορούσαμε να προτείνουμε μια λαϊκή εκλογή σοφέρ μίνι-βαν, ώστε οι διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις να έχουν την ίδια ευκαιρία. Ο Μικ Τζάγκερ καβαλάει μίνι-βαν και ταξί. Ο λόγος για τον οποίο είχε σταλεί το πίσω μέρος των μίνι-βαν, ήταν διότι, μια φορά, ο άνθρωπος ανέβηκε στο μίνι-βαν την ίδια στιγμή που ένα εντυπωσιακό churro** της Ακαδημίας Pacciolo ήταν έτοιμο να μπήξει στους φτωχούς περαστικούς τη γόβα στιλέτο της. Τότε ο Μικ Τζάγκερ υποτάχτηκε απλά στο να εφορμήσει στη χρυσή αλυσιδίτσα που απέκλειε τη θέση δίπλα στον οδηγό. Παρ' όλα αυτά, η μεγαλύτερή του παράβαση, ήταν το ότι υπερπήδησε τον άγιο νόμο του μίνι-βαν που έλεγε “Only for ladies”. Ο έξαλλος οδηγός του είπε: με τη μουσική σου και αλλού. Τότε, τους καημένους τους Stones, τους έβγαλαν να ρουφήξουν το κρύο και να βγάλουν τη γλώσσα τους στους αξιοσέβαστους πολίτες.
Υπάρχει άλλη τάση, πιο μυστικιστική, που δεν μπλέκει τους Millionarios με παρθένες. Είναι εκείνο το κολλημένο αυτοκόλλητο στη μέση του μίνι- βαν, που οι περαστικοί βλέπουν σαν να ήταν η αρχή του Παρανοϊκού Πάτερημών της Αδελφότητας του Μεγάλου Μίνι-Βαν. Το αυτοκόλλητο λέει: "αν πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή, παρακαλώ όπως μετακινηθείτε προς τα πίσω...".
*Millionarios: ποδοσφαιρική ομάδα της Κολομβίας
**churro: ένα είδος γλυκιάς, τηγανητής ζύμης, πολύ δημοφιλούς στην Ισπανία και τη Λατινική Αμερική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου