Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Αυτού που δεν παντρεύεται, του Ρομπέρτο Αρλτ

(μετάφρ.: nathalie)




Εγώ θα είχα παντρευτεί. Πριν ναι, αλλά τώρα όχι. Ποιος είναι ο τολμηρός που παντρεύεται με όπως είναι τα πράγματα σήμερα;
Εδώ και οκτώ χρόνια είμαι αρραβωνιασμένος. Δε μου φαίνεται κακό, γιατί πριν κανείς παντρευτεί "πρέπει να γνωρίζεται" ή να γνωρίζει τον άλλο, για να το πούμε καλύτερα, μιας που το να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του δεν έχει σημασία και να γνωρίζει τον άλλο, για να τον πειράζει, αυτό ναι, μετράει.
Η πεθερά μου ή, μάλλον, η μέλλουσα πεθερά μου, με κοιτά και γρυλίζει κάθε φορά που με βλέπει. Κι αν δεν της χαμογελάσω μου δείχνει τα δόντια της σαν τσοπανόσκυλο. Όταν έχει καλή διάθεση, αυτό που κάνει είναι να αρνείται να με χαιρετίσει ή να μην ξεχωρίζει το χέρι που της τείνω για να την χαιρετίσω κι αυτό για να δω ότι δεν την ενδιαφέρει, έχει ένα βλέμμα πολύ απότομο.
Στα δυο χρόνια που είμαστε αρραβωνιασμένοι, τόσο "αυτή" όσο κι εγώ, θυμόμαστε πως για να παντρευτείς χρειάζεσαι εργασία κι αν όχι εργασία, τουλάχιστον να εργάζεσαι με δικά σου ή με ξένα κεφάλαια. Ξεκίνησα να ψάχνω εργασία. Μπορείτε να υπολογίσετε την αναζήτηση εργασίας κατά μέσο όρο σε δύο χρόνια. Αν έχετε τύχη, τοποθετήστε στον ενάμιση χρόνο κι αν αυτή πάει στο διάολο, ποτέ. Μέσα σε όλα, η αρραβωνιαστικιά μου και η μητέρα της ήταν στα μαχαίρια. Είναι παράξενο: η μία, εναντίον σας και η άλλη υπέρ σας, πάντα τείνουν στο ίδιο. H αρραβωνιαστικιά μου μού έλεγε:
- Έχεις δίκιο, αλλά πότε θα παντρευτούμε, αγαπημένε;
Η πεθερά μου, αντιθέτως:
- Εσείς δεν έχετε λόγο να διαμαρτύρεστε` επομένως, να μου κάνετε τη χάρη να μου πείτε πότε μπορείτε να παντρευτείτε.
Εγώ, κοιτούσα. Είναι απίστευτα περίεργο το βλέμμα του άντρα που βρίσκεται ανάμεσα σε μια μανία ευγενική και σε μια οργισμένη. Μπορώ να σκεφτώ πως ο Καρλίτος Τσάπλιν γεννήθηκε από τη διασταύρωση δύο τέτοιων βλεμμάτων. Θα ήταν καθισμένος σ' ένα παγκάκι, η πεθερά από τη μια πλευρά τον κοιτούσε με φοβία, αλλά από την άλλη η αρραβωνιαστικιά με πάθος, και γεννήθηκε ο Τσαρλς, με το οδυνηρό, στραβό του χαμόγελο.
Είπα στην πεθερά μου (για μένα μια μελλοντική πεθερά βρίσκεται στη χειρότερή της φάση κατά τη διάρκεια του αρραβώνα), χαμογελώντας με μελαγχολία και παραίτηση, πως όταν καταφέρω να βρω εργασία θα παντρευτώ και μια μέρα καταφέρνω μια θέση, τι θέση...! εκατόν πενήντα πέσος!
Το να παντρευτείς με εκατόν πενήντα πέσος δε σημαίνει τίποτα λιγότερο από το να βάζεις ένα σκοινί στο λαιμό σου. Όπως θα μου αναγνωρίσετε απολύτως λογικά, ανέβαλα το γάμο μέχρι να με προάγουν. Η αρραβωνιαστικιά μου κούνησε το κεφάλι δεχόμενη τους συλλογισμούς μου (όταν είναι αρραβωνιαστικές, οι γυναίκες περνούν ένα περίεργο φαινόμενο, δέχονται όλους τους συλλογισμούς` όταν παντρεύονται το φαινόμενο αντιστρέφεται, είμαστε οι άντρες αυτοί που πρέπει να δεχόμαστε τους συλλογισμούς τους). Αυτή δέχτηκε κι εγώ με υπερηφάνεια επιβεβαίωσα πως η αρραβωνιαστικιά μου ήταν έξυπνη.
Με προήγαγαν στα διακόσια πέσος. Το σίγουρο είναι πως διακόσια πέσος είναι περισσότερα από εκατόν πενήντα, αλλά τη μέρα που με προήγαγαν ανακάλυψα πως με λίγη υπομονή μπορούσες να περιμένεις άλλη μια προαγωγή και πέρασαν δυο χρόνια. Η αρραβωνιαστικιά μου πήρε το πρόσωπο της "αδιάφορης" και τότε με μια αξιοπρεπή κίνηση ήρωα έκανε τους λογαριασμούς. Λογαριασμούς. Καθαρούς και πιο μεγάλους και από τους ελληνικούς λογαριασμούς, που, απ' ότι μου έχουν πει, ήταν ατέλειωτοι. Της υπέδειξα με το μολύβι στο ένα χέρι, τον κατάλογο των επίπλων στο άλλο κι έναν προϋπολογισμό της Λομβαρδίας πάνω στο τραπέζι, πως ήταν αδύνατο ένα παντρολόγημα χωρίς ένα ελάχιστο μισθό τριακοσίων πέσος, τουλάχιστον διακοσίων πενήντα. Για να παντρεύεσαι με διακόσια πενήντα θα έπρεπε να καλέσεις τους φίλους με σφιγμένα δόντια.
Η μελλοντική πεθερά μου, έσταζε φαρμάκι. Οι ορμές της είχαν ένα πνευματικό ρυθμό εξαιρετικά περίεργο, διότι κυμαίνονταν ανάμεσα στη σύνθετη ανθρωποκτονία και στην απλή δολοφονία. Την ίδια ώρα που μου χαμογελούσε με το σαγόνι, μου έδινε λαβωματιές με τα μάτια. Εγώ την κοιτούσα με την τρυφερή ματιά ενός κοινού μεθυσμένου που περιμένει "να πεθάνει για το ιδανικό του". Η αρραβωνιαστικιά μου, η καημενούλα, έγερνε το κεφάλι της, διαλογιζόμενη τις εσωτερικές μάχες, τούτες τις αληθινές μάχες απαγορευμένων εννοιών που το σκάνε, όταν το θύμα απουσιάζει.
Στο τέλος κέρδισε το κριτήριο της αύξησης. Η πεθερά μου ήταν μια βδομάδα που πέθαινε και δεν πέθαινε` έπειτα αποφάσισε να μαρτυρήσει για άλλη μια φορά τους πλησίον της και δεν πέθανε. Αντιθέτως, έμοιαζε είκοσι χρόνια νεότερη απ' όταν τη γνώρισα. Εκδήλωσε την επιθυμία να κάνει ένα τριανταετές συμβόλαιο για το σπίτι που κατείχε, πρόταση που με φρίκαρε. Είπε κάτι μέσα από τα δόντια της που μου ακούστηκε κάπως έτσι: "Θα σας φέρω λουλούδια". Φαντάζομαι πως η ιδιοτροπία της να μου φέρει λουλούδια δεν έφτανε μέχρι την Τσακαρίτα. Εν τέλει, η μελλοντική πεθερά μου αποκάλυψε καταφανώς την πρόθεσή της να ζήσει μέχρι τη μέρα που θα μου έκαναν αύξηση στο μισθό χίλια πέσος.
Έφτασε η άλλη αύξηση. Δηλαδή, η αύξηση των εβδομήντα πέντε πέσος.
Η πεθερά μου, μου είπε μ' έναν τόνο που θα μπορούσε να εκλάβει κανείς ως ειρωνικό, αν δεν ήταν επιθετικός και απειλητικός:
- Υποθέτω πως δεν θα έχετε πρόθεση να περιμένετε άλλη αύξηση.
Κι όταν πήγα να της απαντήσω, ξέσπασε η επανάσταση.
Το να παντρευτείς υπό ένα επαναστατικό καθεστώς θα ήταν η απόδειξη πως είσαι τρελός. Ή τουλάχιστον πως σου έχουν λασκάρει οι βίδες.
Εγώ δεν παντρεύομαι. Σήμερα της το είπα:
- Όχι, κυρία μου, δεν παντρεύομαι. Ελπίζουμε πως η κυβέρνηση θα καλέσει σε εκλογές και πως θα καταλήξει στο αν θα γίνει αναθεώρηση του συντάγματος ή όχι. Μόλις συγκροτηθεί το Κογκρέσο και όλοι οι θεσμοί κινούνται ως οφείλουν, δε θα θέσω καμία δυσκολία στην τήρηση της δεσμεύσεώς μου. Αλλά μέχρις ότου η Προσωρινή Κυβέρνηση παραδώσει την εξουσία στον Κυρίαρχο Λαό, δεν θα παραδώσω και την ελευθερία μου. Εκτός αυτού, μπορεί να με απολύσουν.


Aguafuertes porteñas. Buenos Aires, Futuro, 1950

Πηγή

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Έι, έι, σήμερα έσωσα τον κόσμο, του Μαρτσέλλο Ταρί

(μετάφραση από ανώνυμη ισπανική μετάφραση: Nathalie) 




για  τον/την D.

Υπάρχει ένα τραγούδι των Eurythmics, ένα παλιό χιτ των 90's, με τίτλο I saved the world today, θέμα που επαναλαμβάνεται στο ρεφραίν: «έι, έι σήμερα έσωσα τον κόσμο / τώρα όλοι είναι ευτυχισμένοι / το κακό έχει φύγει / το καλό είναι εδώ για να μείνει / παρακαλώ, αφήστε το να μείνει». Είναι ένα χαριτωμένο θέμα.

***

Τώρα θα προσπαθήσουμε να διηγηθούμε ένα σύντομο μύθο, που αρχίζει σαν ένα dark tale. Στον κόσμο στον οποίο ζούμε, θα άξιζε κάθε μερα να αφανίζεται`παρ' όλα αυτά, κάθε πρωί ξυπνάμε, κάποιες φορές με μια ανάσα ανακούφισης, άλλες αναρωτώμενοι γιατί, όπως πάντα, αυτός ο φρικτός πολιτισμός συνεχίζει να υπάρχει. Στην πραγματικότητα, αυτός ο κόσμος έχει έξω του, πλάι του κι εντός του πολλούς άλλους κόσμους κι όταν ένας εξ αυτών έχει σωθεί, σχεδόν πάντα, χωρίς να έχει την πρόθεση να το κάνει, από μια απλή χειρονομία, συμβαίνει πως, από την επαφή, έχουν σωθεί επίσης όλοι οι υπόλοιποι και ο κόσμος που του αξίζει να καταστραφεί, επίσης επιβιώνει. Είτε γιατί οι άλλοι κόσμοι είναι υπερβολικά εύθραυστοι για να τον απορρίψουν οριστικά, είτε γιατί τούτος ο κόσμος, που είναι προφανώς αυτός του κεφαλαίου, κατέχει μια ειδική ικανότητα να τρέφεται σαν παράσιτο από την ενέργεια που εκλύεται από τους άλλους κόσμους. Γιατί η αλήθεια είναι, πως ο κόσμος του κεφαλαίου είναι επίσης μόνο ένας ανάμεσα στους κόσμους, ηγεμονικός, μα ενσωματωμένος σε μια αναρχική διαμόρφωση ενός κόσμου των κόσμων. Όλες τις μέρες ο κόσμος σώζεται από μία ή πολλές κινήσεις, από την ομορφιά, το μοίρασμα, την αγάπη, τη φιλοδωρία ή τη συμπόνοια: η μοναδική διαφορά που μπορεί να συντηρηθεί ανάμεσα σε αυτές τις χειρονομίες, λεπτή, μα αποφασιστική διαφορά, κατοικεί στη συνείδηση, ή όχι, από το αποτέλεσμα που τούτη η καθορισμένη κίνηση έχει ή θα έχει πάνω στον κόσμο, και όσο περισσότερο αυτή η συνείδηση εξαπλώνεται, μοιράζεται ή εν πάση περιπτώσει, οργανώνεται. Είναι αυτή η αναλαμπή συνείδησης η οποία μας διαβεβαιώνει πως ζούμε σε αυτόν τον κόσμο αλλά δεν είμαστε από αυτόν τον κόσμο.
Ο κομμουνισμός είναι πολλά πράγματα, μα μεταξύ αυτών υπάρχει τουλάχιστον ένα που αφορά αυτόν το μύθο. Ο κομμουνισμός συνίσταται επίσης, πράγματι, στην πειθαρχία της προσοχής στις αλλαγές του κόσμου, στην ανάπτυξη της συνείδησης διαμέσου των χειρονομιών που τον σώζουν, στην ευαισθησία για τα έργα και τις ημέρες που έχουν εκπληρωθεί από και για τη δικαιοσύνη, στην τέχνη του να τον μοιράζεσαι, στη μαγεία του να τον συνθέτεις. Όσο πιο άφθονη είναι η συνείδηση, όσο πιο πλατύ το μοίρασμα, τόσο περισσότερο ο φρικτός κόσμος αποδυναμώνεται.

***

Όταν ακούω κάποιον να λέει: «να ζήσουμε τον κομμουνισμό εδώ και τώρα», πολύ καλά λοιπόν, εγώ μπορώ να το φανταστώ με τις νότες και τους στίχους αυτού του τραγουδιού. Τυχαίνει και σ' ένα στίχο ποπ τραγουδιού βρίσκονται όλα όσα έχουν σημασία: η ευτυχία που μοιράζεται, το κακό που απομακρύνεται, η παρουσία της δικαιοσύνης εδώ και τώρα και που τόσο θα ήθελε να μείνει, ο κόσμος αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή έχει σωθεί, αλλά επίσης τούτο το κάλεσμα -έι, έιιιιιιιιι!-, τούτη η πρόσκληση που απευθύνεται σε όλους προκειμένου να ενημερωθούν, για να ευαισθητοποιηθούν για εκείνο που συμβαίνει, ακριβώς τώρα. Η αμέλεια, έλεγε ο φίλος μας ο Φραντς, είναι ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα. Ένα αμάρτημα, για το οποίο φαίνεται ότι ποτέ δεν καταλήγουμε να εκτίουμε ποινή κι αυτή δεν είναι άλλη από την εξαντλημένη συνέχεια αυτού του κόσμου, αυτού του παρόντος που μισούμε τουλάχιστον τόσο όσο μας μισεί αυτός. Ίσως είναι γι' αυτό μόνο, που χρειαζόμαστε τόσο, εκείνους που μας οδηγούν στην αληθινή πραγματικότητα: τους ποιητές, τους μουσικούς, τους φιλόσοφους, τους ζωγράφους, τους δραματουργούς, τα ευαίσθητα πνεύματα, τους δεξιοτέχνες μάρτυρες της χειρονομίας.
Σίγουρα, ακούγοντας με προσοχή, δίνεται ένας μελαγχολικός μουσικός τόνος που διαπερνά τη γλυκιά χαρά τούτης της στιγμής, γιατί είναι απόλυτα συνειδητό πως δε θα διαρκέσει και πως για να μείνει μαζί μας,ή για να πάει μαζί μας, τα καλά και δίκαια πράγματα θα πρέπει εκ νέου, ξανά και ξανά, να καταπολεμηθούν. Μια σκέψη μπορεί να μας ταράξει σε μια τέτοια στιγμή, η ιδέα πως για μια άλλη μέρα σαν αυτή, ποιος ξέρει, θα χρειαστεί να περάσουν τα χρόνια, ή πως, ίσως, μια ολόκληρη γενιά θα πρέπει να διασχίσει πάλι τη δύσοσμη λακκούβα της Ιστορίας, για να την καταστρέψει. Εντούτοις, για τούτη τη μέρα ο κόσμος σώζεται, Εγώ κι ο κόσμος, ο κόσμος κι εμείς.
Κάθε θραύσμα κομμουνισμού που κυλά στον κόσμο σπάει τη συνέχεια του παρόντος, προκαλεί μια κατάρρευση της γελοίας σκηνοθεσίας αυτού του κόσμου κι έτσι η ζωή λάμπει σ' ένα νέο αστερισμό. Και μια μόνο ερώτηση, ίσως αφελής και εντούτοις αναπόφευκτη, μας μένει στο τέλος της ημέρας: είναι δυνατό να κάνουμε εκείνο που συνέβη σήμερα να μείνει;

***

Ο κομμουνισμός είναι η ολότητα της δικαιοσύνης, της πάντα σύμφυτης στην άλλη ολότητα, την κυρίαρχη, αυτή της αδικίας. Κάποτε οι Ντελέζ και Γκουατταρί είπαν πως το Κράτος υπήρχε πάντα, ως δυνητικότητα, ακόμη και όταν δεν την είχε ακόμα. Πάντως, ξέχασαν να προσθέσουν πως το ίδιο ισχύει, στην πραγματικότητα, για τον κομμουνισμό: πάντα υπάρχει, ακόμη κι όταν δεν εφαρμόζεται, στην τόσο ακούραστη ισχύ του αγγέλου της δικαιοσύνης. Ωστόσο, γίνεται πραγματικός ως εκπλήρωση της καθημερινότητας κι όχι μιας αφηρημένης εποχής, όπως μπορεί να είναι αυτή της Ιστορίας, που είναι το στοιχείο, στο οποίο από πάντα κυριαρχεί και αναπαράγεται το Κράτος.
 Ο "πραγματικά υπαρκτός" κομμουνισμός πραγματώνεται εξολοκλήρου τη μέρα τούτη που σώθηκε. Το πώς θα είναι η επόμενη, αντιστοιχεί μόνο στη δύναμη που εγώ, εσύ, αυτή, αυτός, εμείς -με τη βοήθεια του αγγέλου- θα είμαστε ικανοί να εκφράσουμε. Πολλές φορές, είναι η δύναμη της απελπισίας αυτή που τον καλεί σε παρουσία. Κι αυτός έρχεται.


***

Ο κόσμος, ενάντια στον οποίο ζούμε, κάθε μέρα θρυμματίζεται όλο και περισσότερο. Σε κάθε κριτική εμβάθυνση του λόγου ύπαρξής του, αντιστοιχεί διαλεκτικά ένας κάθε φορά πλατύτερος θρυμματισμός των επικρατειών του- πολιτικών, φυσικών, φανταστικών, γλωσσολογικών, υπαρξιακών επικρατειών. Η μεγαλειώδης εικόνα ενός κόσμου- Αυτοκρατορίας που θα τους ενοποιούσε όλους, που έχουν λαχταρήσει οι Χαρντ και Νέγκρι σ' ένα βιβλίο με επιτυχία εδώ και κάποια χρόνια, διήρκησε τόσο μόνο, όσο ο χρόνος μιας πενταετούς συζήτησης` κανείς δεν αντιλήφθηκε πως τούτη η εικόνα ήταν απλώς η τελευταία, απελπισμένη προσπάθεια των προοδευτικών του κεφαλαίου για να αντιτεθεί στην σε εξέλιξη σύνθλιψη. Εντούτοις, πριν αφήσουμε αυτή τη φαινομενολογία του κατακερματισμού να γίνει το διεστραμμένο όργανο των διάφορων τύπων της  αντίδρασης, χρειάζεται να την αναλάβουμε συνειδητά, γιατί το να προέρχεσαι από θραύσματα ήταν πάντα χρήσιμο, αν αναλογιστούμε πως αυτά δραπετεύουν συνεχώς από τους ομογενοποιητικούς κανονισμούς του Νόμου. Κάθε θραύσμα, έτσι όπως κάθε έδαφος, μπορεί να γίνει ένας κόσμος, κι όσο περισσότεροι πιστέψουν, όσο περισσότεροι το συνειδητοποιήσουν και γι' αυτό γίνουν δυνατότεροι, τόσο περισσότερο ο κυρίαρχος κόσμος αποδυναμώνεται, εξασθενίζει, εξαφανίζεται.
Ο κομμουνισμός, στην πραγματικότηα, εκδηλώνεται στη ζωή μας σε κάθε περίσταση ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, μέσω θραυσμάτων, τα οποία, για εκείνη την ημέρα μόνο, ή σε μια σπίθα του χρόνου, μπορούν να επανενωθούν σε μία μοναδική διαμόρφωση, έναν ακριβώς κόσμο, ο οποίος μένει, ωστόσο, ως ένα μωσαϊκό από θραύσματα. Όχι μόνο από την εγγενή αδυναμία των ανθρώπινων κατασκευών, μα ειδικά γιατί η φροντίδα ώστε τα θραύσματα να αντέχουν ως τέτοια, είναι ο μόνος τρόπος να φτιαχτούν αναχώματα για την (ανα)κατασκευή ενός Νόμου, ακόμη κι αν πρόκειται για έναν εξολοκλήρου νέο Νόμο. Η δικαιοσύνη του κομμουνισμού ποτέ δε θα ταυτοποιηθεί με ένα κράτος δικαίου. Είναι λοιπόν ως αυτή η κατάσταση του κόσμου, τούτη η στιγμή που σώζεται, τούτη η χειρονομία που αγαπά, σε κάθε μια εμφάνισή της -ακόμη κι αν τα μοναδικά πλάσματα τα ξεχνούν όλα αυτά, ή όχι-, μένουν μαζί μας για πάντα: είναι η συσσώρευση αυτών των θραυσμάτων αυτή που συμμορφώνει τη μεγαλειώδη φτώχεια της παράδοσης του κομμουνισμού. Κάθε θραύσμα είναι τέλειο καθ' εαυτό. Η ικανότητα που απαιτεί από εμάς, βρίσκεται στο πώς να κάνει τη διαδρομή που πάει από το ένα στο άλλο, να συναντήσει αυτούς που λείπουν και να συναντήσει το απωλεσμένο, να κάνει έτσι τούτη τη διαδρομή να γίνει το δικό μας στοιχείο και, παρόλο που συνειδητοποιούμε πως μόνο η Επανάσταση επιτρέπει σε τούτο το στοιχείο να επεκτείνεται ελεύθερα στο χρόνο, οφείλουμε να κατανοήσουμε πώς να το διατρέξουμε. Επίσης το πότε, ειδικά το πότε. Τούτος ο χρόνος δεν έχει φτάσει ακόμη, ξέροντας πως θα φτάσει στην πληρότητά του μόνο όταν διαθέτουμε μια δύναμη τέτοια, που να σώζει όλους τους κόσμους με μια μόνο κίνηση, που θα έχει γίνει κοινή για όλους. Αλλά πρέπει να εφιστήσουμε την προσοχή μας σε αυτό: κάθε φορά που πιστεύεται ότι είναι εφικτή, και καθήκον ακόμη, η ενοποίηση, με μόνιμο τρόπο, του συνόλου του κομμουνισμού, έχουμε την επιστροφή του θεσμού- Κράτους, αντί για την υποβάθμισή του, την εντολή αντί της αυτονομίας, την οικονομία της ζωής αντί της ελεύθερης χρήσης της, τα δικαιώματα αντί της δικαιοσύνης, την απώλεια του κόσμου αντί της σωτηρίας του. Άπαξ και καταστραφούν οι πίνακες του Νόμου, η θανάσιμη αμαρτία είναι πάντα αυτή που προσπαθεί να ξανακάνει τον υπολογισμό του. Το να σώζεις τους κόσμους σημαίνει να τους αφήνεις στην πολλαπλότητά τους και να μην τους επιβάλεις το παλιό νέο μιας ηγεμονικής, ενοποιητικής αρχής.
Το σημαντικό, για να γυρίσουμε στα δικά μας τώρα, είναι πως κάθε ένας από εμάς, όταν ενεργοποιεί την ευαισθησία του, αναγνωρίζει το θραύσμα της και είναι ικανός να υπενθυμίζει σε όλους εκείνους, είτε είναι ένας, είτε λίγοι, είτε πολλοί, πως έχουν διακόψει αίσια τη ζωή του. Γιατί είναι στο χέρι του καθένα να μπορεί να πει: τούτη τη μέρα που έσωσα τον κόσμο.

***

Έι, έι, θυμάσαι εκείνη τη μέρα που καταστρέψαμε τη Βαστίλλη; Έι, έι, θυμάσαι όταν καταφέραμε να κάνουμε την αστυνομία να φύγει τρέχοντας; Έι, έι, θυμάσαι τις λέξεις εκείνης της μέρας, τούτους τους πρωτάκουστους ήχους; Έι, έι, θυμάσαι όταν κάναμε τούτο το φαγητό στο λόφο και ήμασταν οχτακόσιοι; Έι, έι, θυμάσαι τούτη τη μέρα στην οποία το εργοστάσιο σταμάτησε να λειτουργεί; Έι, έι, θυμάσαι τη μέρα εκείνου του φιλιού, τόσο έντονου που ο ουρανός έκλινε προς τα εμάς; Έι, έι, θυμάσαι εκείνη τη μέρα, την οποία έσωσα τον κόσμο;
Η ιστορία του κομμουνισμού είναι η ιστορία όλων των ημερών και μόνο αυτών, μια αιώνια εναλλαγή αποτελούμενη από πολλά ανώνυμα και σπινθηροβόλα θραύσματα. Και όλων εκείνων που ποτέ δε σταματούν να πηγαίνουν, πάντα, πάντα, πάντα, ενάντια στην Ιστορία. Ωστόσο, η ένταση μιας ανάμνησης μπορεί, ενίοτε, να κάνει τούτη τη μέρα να επιστρέψει. Δώστε της κι άλλη ευκαιρία. Κι αν δεν έρθει ποτέ, σας παρακαλώ, αφήστε την να μείνει.
 


Insanity laughs, under pressure / we’re cracking / Can’t we give ourselves one more chanche? / Why can’t give love that one more chance?
Queen+Bowie, Under pressure

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Λειτουργία της αταξίας, του Λουίς Εδουάρδο Αούτε

(μετάφραση: nathalie)



"Μην ασφυκτιάς σύντροφε. Άλλη φορά 
Θα σου μιλήσω για το χάος."
Αγουστίν Γκαρθία Κάλβο

Παράγουν επίσης τέρατα:
η δύναμη που ο λόγος επικαλείται,
τα μαθηματικά του καθρέφτη,
δύο και δύο κάνουν τέσσερα,
τα σημεία αναφοράς,
αύριο,
οι κανόνες που θέτουν σε εφαρμογή το παιχνίδι
και την αναθεματιστική πίστη που απαγορεύει
το απροσμέτρητο:
εγώ,
η σφαίρα,
αγάπη ή η φωτιά που μοιράζεται,
η Μουσική,
η λειτουργία της αταξίας
και -ανάμεσα σε άλλες μαγείες-
η ομορφιά της Μοίρας στο ατύχημα
όπως για παράδειγμα:
να πεθαίνεις.

Πηγή

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Albergo del sole II, του Χόρχε Εδουάρδο Εγιέλσον

(μετάφρ.: nathalie)


Μια μέρα εσύ μια μέρα
θ' ανοίξεις τούτη την πόρτα και θα με δεις κοιμισμένο
με μια γαλάζια σπίθα στο προφίλ
και θα δεις επίσης την καρδιά μου
και το πουκάμισό μου από λευκά φτερά
να ζητά βοήθεια στο μπαλκόνι
και θα δεις ακόμη
θα δεις ένα σιδερένιο ράντζο
μαζί με μια αχυρένια καρέκλα
κι ένα ξύλινο τραπέζι
μα πάνω απ' όλα
θα δεις ένα ακάθαρτο κουρέλι
αντί για τη χαρά μου
θα καταλάβεις τότε
πόσο σε αγαπούσα
και γιατί κατά τη διάρκεια αιώνων
κοιτούσα μόνο τούτη την πόρτα και σχεδίαζα
σχεδίαζα και κοιτούσα τούτη την πόρτα
και σχεδίαζα εκ νέου
με μεγάλη προσοχή
θα καταλάβεις ακόμη
γιατί όλες τις νύχτες
πάνω στο κουρασμένο μου δέρμα
ανάμεσα σε χίλια χρυσά σημάδια
και τατουάζ κι εντυπωσιακές ρυτίδες
μ' έκανε να κλαίω πάνω απ' όλα
μια ουλή που έλεγε
σε λατρεύω σε λατρεύω σε λατρεύω

Πηγή